Μελαγχολική υπαρξιακή ποίηση
Επιβιωνω ισορροπωντας στην αγωνια και στην αχλυν του ονειρου.
Ολα τοσο ευθραστα..
Αποβλεπω στην οικειοτητα του ευατου μου, μα ξαφνου ο καθρέφτης σπαει.
Τα ειδωλα καταρρεουν, διαλυμενες ψηφιδες ζωης καταπανω μου οργωνουν την υπαρξη μου γεμιζοντας με πληγες.
Ολα ευθραστα χωρις αναμνησεις.
Περπαταω θλιμμενα, ενω νοιωθω τις ρωγμες που ανοιγει στην οδο ο βιος μου.
Αισθανομαι την πυρακτωση των αβυσσαλεων μεγεθων καθως και το ψυχος της ανοηματιστης οδευσης στο πουθενα.
Ολα τοσο ευθραστα, ολα ετοιμα να σε πληγωσουν.
Αγκαθια περιφρουρουν αγριωπα το ανθος της ζωης.
